אינגאנצן צובראכן, פארביטערט און פארקלעמט,
ער קען זיך נישט בארואיגן, קיין נחמה פון קיינעם נעמט.
אוועק פון די וועלט איז די שרייבער זיין פערזענליכע,
דער מלך בענקט נאך אים אויף זיין טאלאנט די אויסערגעווענליכע.
אוי ווי שיין זענען געווען זיינע בריוו,
יעדע נאכט פאר מיר געשריבן, ארויס פון הארצן טיף.
די בריוון אין זכרון וועלן מיר אייביג פארבלייבן,
אוי די וועג ווי אזוי ער האט עס געשריבן וועט שוין קיינער נישט קענען שרייבן.
א באדינער און פאלאץ אן איינפאל עס פאלט אים,
ער ווייסט די אלע בריוון ווי זיי זענען באהאלטן.
ער נעמט פון די ארכיוון־ די אלע אלטע בריוון. און לויפט צום מלך צו,
קוק וואס כ׳האב געפונען, הט- אזנך לי.
ער שטעלט זיך אראפ און נעמט זיך די בריוועלעך אויפליינען,
דער מלך דערמאנט זיך צוריק און ער נעמט זיך וויינען.
די בריוון און זכרונות ־ שפע און נסיונות, וואס ער איז פארביי,
די הארץ די נשמה אין דעם וואס נאר איך פארשטיי.
”ליין מיר די הארציגע בריוועלעך, ליין,
עס דערמאנט מיך צוריק די שטימע פונעם שרייבערל אליין.
די שורה׳לעך, די זמירו׳לעך עס נעמט מיר ארום,
און יעדעס מאל די ליינסט די בריוועלעך, ווער איך מלא רחמים.
ליין מיר די הארציגע בריוועלעך, ליין,
דיין הארץ דיין געבעהט דורך דעם וועל איך פארשטיין.
די צעטעלעך, נאסע בלעטעלעך. עס עפענט יעדן טיר,
ווייל יעדעס מאל די ליינסט די בריוועלעך וויין איך מיט מיט דיר.
אוי אוי בריוועלע, אוי אוי בריוועלע,
כאילו אמרם הוא בעצמו,
אוי אוי אוי בריוועלע אין יעדן מצב און סביבה׳לע,
אנקומען ביז צום מלך קען מען נאר אזוי.“
א שרייבער האט דער מלך געהאט אמאל,
דוד בן ישי, דער נעים זמירות ישראל,
ווי ער האט געשריבן האט קיינער נישט געקענט,
מיט געגועים און אהבה, מיטן פידעלע אין די הענט.
אין די שווערסטע מצבים געשריבן צום קל חי,
ה׳ מה רבו צרי, רבים קמו עלי.
איך לויב און דאנק פאר ה׳ אלקי,
מה אשיב לה׳ כל תגמולוהי עלי.
דוד איז מער נישטא אבער דאך איז אונז פארבליבן,
די הארציגע בריוון וואס ער האט צום מלך געשריבן.
אונז נעמען די כתבים ־ און אונזערע מצבים. און מיר ליינען דאס איבער,
די אלע צרות וואס דוד איז אריבער.
כאטש ס׳איז פריוואטע עניינים וואס דוד איז משורר,
די בריוועלעך זענען אבער דעם אויבערשטן מעורר,
דער בורא טוט לעכצן ־ הערן ווי מיר קרעכצן.תפילה לדוד,
דאס איז זיין גרעסטע תשיקה, זיין גרעסטע כבוד.
”ליין מיך די הארציגע בריוועלעך, ליין,
עס דערמאנט מיך צוריק די שטימע פונעם דוד׳ל אליין.
די שורה׳לעך, די זמירו׳לעך, עס נעמט מיך ארום און ארום.
יעדעס מאל דו ליינסט די בריוועלעך ווער איך מלא רחמים.
ליין מיר די הארציגע בריוועלעך, ליין,
דיין הארץ דיין געבעט דורך דעם וועל איך פארשטיין.
די צעטעלעך, נאסע בלעטעלעך, עס עפענט יעדן טיר,
ווייל יעדעס מאל דו ליינסט די בריוועלעך וויין איך מיט מיט דיר.
תהלים׳ל תהלים׳ל
כאילו אמרם דוד בעצמו.
תהלים׳ל ־ ווען א איד פועלן’ וויל אמאל,
אנקומען ביז צום מלך קען מען נאר אזוי.”
